Rólegheit um hvítasunnu

Það er eins við var að búast, afskaplega lítið um að vera hér á bæ þessa dagana. Við sitjum mest heima við og sinnum Bjarna eftir því sem þarf. Hann á það svo sannarlega inni hjá okkur eftir að hafa verið með okkur hér í allan vetur eins og engill. Slíkt er alls ekki sjálfgefið með ungling á hans aldri. Hann tekur hröðum framförum og það styttist í að hann verði alveg sjálfbjarga og við getum tekið upp fyrri lifnaðarhætti með flakki og ferðalögum. Honum létti líka töluvert við að heyra í Gunnari Svanbergssyni, sjúkraþjálfara í gær, og af einhverjum ástæðu tekur hann meira mark áþví sem hann sagði en því sem við höfum verið að tuða!

Við höfum samt ekki haldið alveg kyrru fyrir, ókum í gær til bæjarins Hjortshoj og fórum í gönguferð um skóginn í útjaðri bæjarins. Byrjuðum á greinilegum stíg, en því lengra sem við gengum því ógreinilegri varð hann og randaflugurnar stærri og fleiri. Lentum að lokum inni í hestagirðingu þar sem voru hestar öllu stærri en gamli Gráni og Börkur. Þaðan sáum við loks til mannabyggða og brutumst þangað um myrkviði og yfir girðingar eins og sjá má á myndinni. Ætlum að halda okkur við merkta stíga í framtíðinni.